ارتباط میان طبیعت و معماری در سه دوره قبل از مدرن، مدرن و پس از مدرن قابل بررسی است. در دوره قبل از مدرن، توجه بیشتر به منشا پیدایش جهان بود و طبیعت به معنای سرمنشا و فطرت، به وسیله معماری، بیان می شد. نمونه آن معابدی است که برای خدایان و نیروهای طبیعی ساخته شد(انسان جهت حرکت خود را وابسته به خدایان و نیروهای ماورایی می دانست. نقش پررنگ معابد مصر و تزئینات دیوارهای معابد،  نشان از سیرت کیهانی طبیعت دارد. علاوه بر این انسان های اولیه،با زندگی در غارها و محیط طبیعی جنگل، استفاده مستقیم از طبیعت و محیط طبیعی را داشتند. بنابراین در کل، این نوع معماری را می توان “معماری درون طبیعت” نامید.

 خردگرایی و انسان مداری دوران مدرن، انسان را عامل و فاعل دانسته و وی را از کیهان و خدا جدا می کند. در این زمان طبیعت به عنوان منبع پایان ناپذیر مواد خام توسعه صنعت شناخته شد. معماری در این دوره تنها به نیازهای آدمی و امور کمی و فیزیک او منطبق شد و زیبایی را در پاسخگویی کامل به نیازهای این جهانیِ انسان دید.معماری این دوره را می توان “معماری مسلط بر طبیعت ” نامید؛ زیرا طبیعت همه امور در انحصار کامل تفکر انسان بود.

در دوره پست مدرن، التقاط تکنولوژی و طبیعت ظاهر می شود تا بحران های حاصل از تفکر مدرن را بهبود بخشد؛ از نمونه های آن می توان به تبدیل معماری های تکِ مدرن به اکوتک و ارگانی تک در این دوران و تولد مفهوم پایداری و توسعه آن، اشاره کرد. معماری این دوره را می توان “معمای همراه با طبیعت” نامید؛ زیرا به ذات امور توجه و از عناصر و نیروهای طبیعی به درستی، در جای خود استفاده می کند.